Ο θρύλος του Αγίου Βαλεντίνου
Η ιστορία του Αγίου Βαλεντίνου καλύπτεται από μυστήριο. Γνωρίζουμε ότι ο Φεβρουάριος γιορταζόταν μέσα στους αιώνες ως μήνας του έρωτα και ότι η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, περιέχει στοιχεία τόσο από τη χριστιανική όσο και από την αρχαία ρωμαϊκή παράδοση. Αλλά ποιος ήταν ο Άγιος Βαλεντίνος, και πώς έχει καταστεί συνδεδεμένες με αυτήν την αρχαία ιεροτελεστία; Η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει τουλάχιστον τρεις διαφορετικούς Αγίους με το όνομα Βαλεντίνος, όλοι εκ των οποίων μαρτύρησαν. Σύμφωνα με έναν θρύλο, ο Βαλεντίνος ήταν ένας ιερέας που υπηρέτησε κατά τη διάρκεια του 3ου μ.Χ. αι. στη Ρώμη. Όταν ο αυτοκράτορας Κλαύδιος Β’ αποφάσισε ότι οι ανύπανδροι άνδρες γίνονται καλύτεροι στρατιώτες από τους παντρεμένους, ο γάμος έγινε παράνομος για τους νεαρούς άνδρες. Ο Βαλεντίνος, συνειδητοποιώντας την αδικία του διατάγματος, αψήφησε τον Κλαύδιο και συνέχισαν να τελεί γάμους για τους νεαρούς εραστές στα κρυφά. Όταν αποκαλύφθηκε η δράση του Αγίου Βαλεντίνου, ο Κλαύδιος διέταξε τη θανάτωσή του.
Άλλες ιστορίες λένε ότι ο Άγιος Βαλεντίνος θανατώθηκε στην προσπάθεια του να βοηθήσει τους Χριστιανούς να δραπετεύσουν από τις σκληρές ρωμαϊκές φυλακές, όπου είχαν συχνά κακοποιηθεί και βασανιστεί. Σύμφωνα με τον μύθο, ένας αιχμάλωτος Βαλεντίνος έστειλε μια ευχή αγάπης σε ένα νεαρό κορίτσι που αγαπούσε, ενδεχομένως την κόρη του δεσμοφύλακα, που τον επισκέφθηκε κατά τη διάρκεια της απομόνωσής του. Πριν από το θάνατό του, λέγεται ότι της έγραψε μια επιστολή με την υπογραφή “Από τον Βαλεντίνο σου”, μια έκφραση που είναι ακόμα σε χρήση μέχρι και σήμερα. Αν και η αλήθεια πίσω από τους μύθους του Αγίου Βαλεντίνου είναι σκοτεινή, όλες οι ιστορίες παρουσιάζουν την φιγούρα του σαν έναν συμπαθητικό, ηρωικό και ρομαντικό άντρα. Κατά τον Μεσαίωνα, ίσως χάρη σε αυτή του την φήμη, ο Άγιος Βαλεντίνος θα γίνει ένας από τους πιο δημοφιλείς αγίους σε Αγγλία και Γαλλία.
Η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου: μια παγανιστική γιορτή τον Φεβρουάριο
Αν και ορισμένοι πιστεύουν ότι η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου γιορτάζεται στη μέση του Φεβρουαρίου για να τιμήσει την επέτειο του θανάτου του αγίου, ο οποίος πιθανότατα σημειώθηκε γύρω στα 270 μ. Χ., άλλοι υποστηρίζουν ότι η χριστιανική εκκλησία αποφάσισε να τοποθετήσει την ημέρα γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου στη μέση του Φεβρουαρίου, σε μια προσπάθεια “εκχριστιανισμού” της παγανιστικής γιορτής Λουπερκάλια. Πρόκειται για μια γιορτή της γονιμότητας, αφιερωμένης στον Faunus, το ρωμαϊκό θεό της γεωργίας. Για να ξεκινήσει η γιορτή, τα μέλη της Luperci, μιας πτέρυγας Ρωμαϊκών ιερέων, συγκεντρώνονταν σε ένα ιερό σπήλαιο. Οι ιερείς θυσίαζαν έναν τράγο για τη γονιμότητα και ένα σκυλί για την κάθαρση. Μετά έκοβαν το δέρμα του τράγου σε λωρίδες, τις βούταγαν μέσα στο αίμα της θυσίας και χτυπούσαν απαλά με αυτές τόσο τις γυναίκες, όσο και τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις της γης. Οι γυναίκες της Ρώμης, επεδίωκαν την επαφή με τα δέρματα, επειδή πίστευαν ότι έτσι θα γίνουν πιο γόνιμες κατά το επόμενο έτος. Αργότερα μέσα στην ημέρα, σύμφωνα με το μύθο, όλες οι νεαρές γυναίκες στην πόλη τοποθετούσαν τα ονόματά τους μέσα σε ένα μεγάλο δοχείο.
Το έθιμο έφεραν στην Αγγλία οι Ρωμαίοι και συνεχίστηκε και στην Χριστιανική εποχή. Μετά την αναγνώριση του Χριστιανισμού, σαν επίσημης Θρησκείας, έγιναν προσπάθειες για την κατάργηση της γιορτής. Όμως αυτό που τελικά κατορθώθηκε, ήταν ν᾽ αλλάξει η γιορτή από Λουπερκάλια σε μέρα του … Αγίου Βαλεντίνου!
Ας δούμε τώρα πως επιλέχθηκε το όνομα «Βαλεντίνος». Σύμφωνα με το «Λεξικό Ελλ. και Ρωμ.Βιογραφίας και Μυθολογίας του Σμιθ», οι Ρωμαίοι ταύτιζαν τον Λούπερκους με τον θεό Πάνα, που λατρευόταν στην Αρκαδία σαν θεός του φωτός. Απ᾽ αυτή την άποψη, ο Πάνας ταυτίζεται με τον Φοινικικό θεό Βάαλ, που αναφέρεται στην Π. Διαθήκη.
Βάαλ, ωστόσο, ήταν κι ο τίτλος του Νίμροντ, ιδρυτή της Βαβυλώνας και θεοποιημένου ήρωα, που εισήγαγε το βαβυλωνιακό ειδωλολατρικό σύστημα. Κάποιες παραδόσεις αναφέρουν ότι ο Νίμροντ, κυνήγησε στα Απέννινα όρη λύκους, απ’ όπου και ονομάστηκε Λούπερκους καθώς και Βαλεντίνος (Valentinus) απ’ το επίθετο valeus (= ισχυρός).
Όσον αφορά τη χρήση του συμβόλου της καρδιάς εικάζεται ότι επειδή στη γλώσσα της Βαβυλώνας αυτή προφέρεται βαλ, απ’ την ομοιότητα στην προφορά με το όνομά του, έγινε σύμβολο του Βάαλ!
Το σχήμα καρδιάς του Αγίου Βαλεντίνου προέρχεται από την απεικόνιση των οπισθίων και του κόλπου της γυναίκας, μια πρόσκληση που η γυναίκα είναι διαθέσιμη για σεξουαλική επαφή.
Παγανιστική ρίζα έχει ακόμη και η ημέρα του εορτασμού!
Αν αναρωτιέται κανείς γιατί ορίστηκε η 14η Φεβρουαρίου σαν ημέρα της γιορτής, θα δει πως υπάρχει κι εδώ εξήγηση. Η γέννηση του Νίμροντ-Βάαλ, τοποθετήθηκε στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Στον 21ο αιώνα π.Χ., αυτό συνέπιπτε με την 6η Ιανουαρίου και η Σεμίραμις όρισε τα γενέθλια του Νίμροντ, να γιορτάζονται αυτή την ημέρα!
Ωστόσο οι αρχαίοι θεωρούσαν τη μητέρα ακάθαρτη ως την 40η μέρα, ύστερα απ’ τη γέννηση του παιδιού της. Μετρώντας 40 ημέρες κατά την 6 Ιαν., καταλήγουμε στην 15 Φεβρ. (η το βράδυ της 14ης, όπως υπολόγιζαν τις ημέρες τότε απ’ τη δύση του ηλίου).
Δηλαδή ερχόμαστε στα Λουπερκάλια η τη σημερινή γιορτή του «Αγίου Βαλεντίνου». Αυτή ακριβώς την ημέρα, πίστευαν πως παρουσιάστηκε δημόσια πια καθαρισμένη, η μητέρα του Νίμροντ με τον ίδιο!
Ένα άλλο όνομα για τον Nimrod όταν ήταν ακόμα παιδί, ήταν "Cupid" που σημαίνει "επιθυμία". Λέγεται ότι όταν η μητέρα του Nimrod τον είδε, τον επιθυμησε, τον πόθησεΙ. Ο Nimrod έγινε Cupid - η επιθυμία της- και αργότερα ο Βαλεντίνος της! Το αποτρόπαιο της αιμομιξίας και το κακό ήταν οτι η μητέρα του Νιμρόντ, η Σεμιράμις, που παντρεύτηκε το δικό της γιο! Ενεγραμμένα στα μνημεία της αρχαίας Αιγύπτου είναι επιγραφές που ο Νίμροντ (οι Αιγύπτιοι τον ονόμαζαν Όσιρις) ήταν "ο σύζυγος της μητέρας του".
Καθώς ο Nimrod μεγάλωνε, έγινε ο παιδικός ήρωας πολλών γυναικών που τον ποθούσαν. Ήταν ο Έρωτας τους! Προκάλεσε σε τόσες πολλές γυναίκες τη ζήλια, το είδωλο του το αποκαλούσαν συχνά «εικόνα ζήλιας»,
Όσον αφορά τον Cupid, προέρχεται από το λατινικό ρήμα cupere, που σημαίνει "να επιθυμούν". Ο Cupid ήταν ο γιος της (Venus) Αφροδίτης, ρωμαϊκή θεά της ομορφιάς και της αγάπης. Επίσης γνωστός ως Έρως στην αρχαία Ελλάδα, ήταν ο γιος της Αφροδίτης. Σύμφωνα με το μύθο, ήταν υπεύθυνος για την εγκυμοσυνη πολυάριθμων θεών και θνητών. Ο Cupid ήταν παιδί - τοξότης (θυμηθείτε, ο Nimrod ήταν εξειδικευμένος κυνηγός τοξότης). Η μυθολογία περιγράφει το Cupid ως μια τόσο σκληρή και ευτυχισμένη προσωπικότητα. Θα χρησιμοποιήσει τα αόρατα βέλη του, επικαλυμμένα με χρυσό, για να χτυπήσουν ανυποψίαστους άντρες και γυναίκες, προκαλώντας τους να πέσουν τρελά ερωτευμένοι. Δεν το έκανε αυτό προς όφελός τους, αλλά να τους τρελαθεί με έντονο πάθος, να κάνει τη ζωή τους άθλια, να ζηλεύουν και να γελάσει με τα αποτελέσματα. Πολλοί από τους θεούς των Αιγυπτίων, Έλληνες, Ρωμαίοι, Ασσύριοι και άλλοι διαμορφώθηκαν μετά από ένα άνθρωπο- οντότητα, τον Nimrod.
Βλέπουμε, τελικά, πως η «σύγχρονη» για μας αυτή γιορτή, δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα πανάρχαιο ειδωλολατρικό έθιμο, που πέρασε μέχρι και στις μέρες μας, επικαλυπτόμενο με κάποιο χριστιανικό όνομα και «σύγχρονους» τρόπους έκφρασης.
Η γιορτή των ερωτευμένων
Τα Λουπερκάλια επέζησαν κατά την αρχική άνοδο του Χριστιανισμού, αλλά τέθηκαν εκτός νόμου καθώς κρίθηκε “αντιχριστιανική” στο τέλος του 5ου αιώνα από τον Πάπα Γελάσιο. Δεν άργησε πολύ ωστόσο, η ημέρα αυτή να σχετιστεί οριστικά με την αγάπη. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, στη Γαλλία και την Αγγλία, πίστευαν ότι η 14η Φεβρουαρίου ήταν η αρχή της εποχή του ζευγαρώματος των πουλιών. Η άποψη αυτή ενίσχυσε την ιδέα ότι η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, θα έπρεπε να είναι μια ημέρα για τους ερωτευμένους. Οι ευχές του Αγίου Βαλεντίνου ήταν δημοφιλείς ήδη από το Μεσαίωνα, αν και τα γραπτά του Αγίου Βαλεντίνου άρχισαν να εμφανίζονται μετά το 1400 μ.Χ.