Εισαγωγή
To 1952 η AnnaliseMichel, γεννημένη στην Klingenberg, πόλη της Γερμανίας, έζησε σε μια βαθιά θρησκευόμενη καθολική οικογένεια. Όταν έγινε 17 ετών άρχισε να έχει σπασμούς και με τον καιρό η ασθένειά της χειροτέρευε ενώ η φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούσε δεν βοήθησε με αποτέλεσμα να έχει αυτοκτονικές τάσεις. Ισχυριζόταν πως έβλεπε των διάβολο και πως άκουγε αλλόκοσμες φωνές. Δεν μπορούσε να βρίσκεται ανάμεσα σε εικόνες που απεικόνιζαν τον Ιησού ούτε να πιει αγιασμό και έτρωγε αράχνες, καρφιά και φώναζε τη νύχτα. Τελικά η οικογένεια της αποφάσισε να της κάνουν εξορκισμό. Πραγματοποιήθηκαν συνολικά 67 εξορκισμοί, εκ των οποίων οι 42 καταγράφηκαν σε κάμερα. Τελικά πέθανε το 1976 από πνευμονία και ζύγιζε μόλις 31 κιλά! 40 χρόνια αργότερα η μητέρα της παρέμενε σίγουρη πως η κόρη της ήταν δαιμονισμένη και πως δεν μετάνιωσε για τίποτα.
Το ερώτημα είναι: “Ήταν η AnnaliseMichelθύμα δαιμονικής κατοχής;”
Ιστορικό
Η ύπαρξη των δαιμονισμών κατά κύριο λόγο σχετίζεται με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Στην μυθολογία του Ισλάμ, τα “Jinn”, είναι υπερφυσικά πνεύματα που μπορούν να μπουν στο ανθρώπινο σώμα.
Στην Χριστιανική παράδοση, οι εξορκισμοί τελούνταν από την εποχή της Καινής Διαθήκης όπως επίσης και ο ίδιος ο Ιησούς έδιωξε δαίμονες σε αρκετές περιπτώσεις. Παρόλη την έλλειψη στοιχείων, έρευνες έχουν δείξει πως μεγάλο ποσοστό ανθρώπων πιστεύει στους δαιμονισμούς. Αναρίθμητες περιπτώσεις δαιμονισμών προέκυψαν τα τελευταία 40 χρόνια, μερικοί από τους οποίους μεταφέρθηκαν στην μεγάλη οθόνη.
Οι εξορκισμοί στο Δυτικό πολιτισμό είναι αρκετά διαδεδομένοι και υπάρχει μέχρι και Ινστιτούτο εκπαίδευσης ιερέων για εξορκισμούς. Η Καθολική εκκλησία προσπαθεί να επαναφέρει τον εξορκισμό ως τυπικό λειτουργικό ως μια προσπάθεια να γίνει ξανά ισχυρή, θεωρώντας πως σε μια εποχή όπου οι ιερείς είναι λίγοι σε αριθμό, η δύναμη να διώχνεις δαίμονες είναι μια πολύ ξεχωριστή ικανότητα.
Επίλογος
Στη σημερινή εποχή, η πλειονότητα των περιπτώσεων που θεωρούνται ως δαιμονισμοί αντιμετωπίζονται ως ψυχικές ασθένειες. Με την ανάπτυξη της κοινωνικής ψυχολογίας και μιας βαθύτερης κατανόησης της σχιζοφρένειας, επιληψίας και του συνδρόμου Tourette, αυτό που κάποτε θεωρούνταν δαιμονισμός πλέον θεωρείται ως «ψυχιατρική κατάσταση». Μόλις το 1999 το Βατικανό αναθεώρησε τις ακολουθούμενες πρακτικές για τις περιπτώσεις δαιμονισμών, απαιτώντας πρώτα την ψυχιατρική εκτίμηση. Το αν υπάρχουν δαίμονες ή όχι επαφίεται στην πίστη του καθενός. Το μυστήριο γύρω από την μεταθάνατον ζωή και ο φόβος για το άγνωστο θα συνεχίσουν να μας δίνουν την εντύπωση πως υπάρχουν κακές δυνάμεις πέρα από τον έλεγχό μας και ως ύστατη λύση για να απαλλαγούμε από αυτές μόνο μέσω θρησκευτικών τελετουργιών. Παρόλα αυτά παραμένει ένα μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων δαιμονισμών το οποίο ξεφεύγει από τις τετριμμένες δικαιολογίες της συμβατής επιστήμης