Πάντα τους ανθρώπους τους απασχολούσε από που προήλθαν και που πηγαίνουν μετά τον θάνατό τους. Θεώρησαν πως βρήκαν την απάντηση στην θρησκεία, όμως κάποιοι δεν μπορούσαν να αρκεστούν σε αυτό. Πάντα ήθελαν να βρουν την απάντηση σε αυτό το ερώτημα: Τι συμβαίνει μετά τον θάνατο; Ακολουθούν μερικές από τις πιο βασικές θεωρίες.
Biocentrism (Βιοκεντρισμός)
Ο Βιοκεντρισμός είναι μια θεωρία που προτάθηκε το 2007 από τον Αμερικανό επιστήμονα Robert Lanza στο "The American Scholar", με σκοπό να δείξει πώς η βιολογία θα μπορούσε να βασιστεί στην κβαντική φυσική. Ο Lanza υποστηρίζει ότι ο βιοκεντρισμός προσφέρει μια ματιά σε πολλά μεγάλα παζλ της επιστήμης όπως της αρχής αβεβαιότητας του Heisenberg. Για εκείνον καμία μορφής ενέργεια δεν χάνεται. Δεν δημιουργείται και δεν καταστρέφεται απλά υπάρχει. Θεωρεί πως ο θάνατος είναι μια παραίσθηση και όλα εξελίσονται στο μυαλό μας.
Επτά αρχές αποτελούν τον πυρήνα του βιοκεντρισμού:
Η πρώτη αρχή του βιοκεντρισμού βασίζεται στην προϋπόθεση ότι αυτό που παρατηρούμε εξαρτάται από τον παρατηρητή και λέει ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα είναι «μια διαδικασία που συνεπάγεται τη συνείδησή μας».
Η δεύτερη και η τρίτη αρχή δηλώνουν ότι η εξωτερική και η εσωτερική μας αντίληψη αλληλοσυνδέονται
Η τέταρτη αρχή υποδηλώνει ότι η συνείδηση πρέπει να υπάρχει και ότι χωρίς αυτήν η ύλη κατοικεί σε μια απροσδιόριστη κατάσταση πιθανότητας.
Η πέμπτη αρχή δείχνει τη δομή του ίδιου του σύμπαντος και ότι οι νόμοι και οι σταθερές του σύμπαντος φαίνεται να είναι Εξοικονομούμε χρόνο ζωής.
Τέλος, η έκτη και η έβδομη αρχή δηλώνουν ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι αντικείμενα ή πράγματα αλλά εργαλεία της κατανόησης της ζωής μας.
Ο «βιοκεντρισμός» υποδηλώνει ότι η ζωή δεν είναι τυχαίο υποπροϊόν της φυσικής αλλά βασικό μέρος της κατανόησης του σύμπαντος. Δηλώνει ότι δεν υπάρχει ανεξάρτητο εξωτερικό σύμπαν πέρα από τη βιολογική μας ύπαρξη. Μέρος αυτού που βλέπει ως απόδειξη αυτού είναι ότι υπάρχουν πάνω από 200 φυσικές παράμετροι μέσα στο σύμπαν τόσο ακριβές ώστε θεωρείται πιθανότερο ότι είναι έτσι ώστε να επιτρέψουν την ύπαρξη ζωής και συνείδησης αντί να είναι τυχαία.
Cosmic Consciousness (Κοσμική Συνείδηση)
Η Κοσμική Συνείδηση είναι ένας όρος που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά από τον Richard Maurice το 1901 στο βιβλίο Κοσμική συνείδηση: Μια μελέτη για την εξέλιξη του ανθρώπινου νου και έγινε δημοφιλής μέσα από τις διδασκαλίες του Deepak Chopra.
Για εκέινον η Κοσμική συνείδηση είναι “Μια συνείδηση της ζωής και της τάξης του σύμπαντος που σήμερα κατέχουν λίγοι άνθρωποι. Πρόκειται για ένα στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης στο οποίο κάποτε θα φτάσει ολόκληρη η ανθρωπότητα στο μέλλον.”
Μερικοί ταυτίζουν τον παραπάνω όρο με τον Πανθεϊσμό, δηλαδή η πεποίθηση ότι «το σύμπαν είναι πανομοιότυπο με το Θεό». Ο Maurice στο βιβλίο του λέει πως: “Mπορείτε να βρείτε τον Θεό σε όλους. Ο Θεός εκφράζεται μέσα από τη δράση αυτού που δημιουργείτε και είστε μέρος αυτού του Θεού, επειδή σας δημιούργησε για να είστε δημιουργικοί. Ο Θεός είναι μέσα σε εσάς και αν κοιτάξετε τη φύση, μπορείτε να εκτιμήσετε αυτό το μοτίβο μέσα από κάθε σας ανάσα” και καταλήγει στο συμπέρασμα πως “Κοσμικά Συνειδητός σημαίνει να βλέπεις τον Θεό σε όλους και να είσαι Θεός σε όλα που δημιουργείς.”
Solipsism (Σολιψισμός)
Ο Σολιψισμός (προέρχεται από τη λατινική solus, που σημαίνει «μόνος» και ipse, που σημαίνει «εαυτός») είναι η φιλοσοφική ιδέα ότι μόνο η αντίληψη κάποιου είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει και η γνώση που βρίσκεται έξω από το μυαλό είναι αβέβαιη. Ο Σολιψισμός είναι αντίθετος σε όλες τις μορφές ρεαλισμού και σε πολλές μορφές ιδεαλισμού (στο μέτρο που ισχυρίζονται ότι υπάρχει κάτι έξω από το μυαλό του ιδεαλιστή, το οποίο είναι το ίδιο ένα μυαλό ή ψυχική φύση). Ως μεταφυσική θέση, ο Σολιψισμός πηγαίνει περισσότερο στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος και οι υπόλοιπες αντιλήψεις δεν υπάρχουν.
Κατηγορίες
Μεταφυσικός Σολιψισμός
Οι μεταφυσικοί σολιψιστές υποστηρίζουν ότι ο εαυτός μας είναι η μόνη υπάρχουσα πραγματικότητα και ότι όλες οι άλλες πραγματικότητες, συμπεριλαμβανομένου του εξωτερικού κόσμου και άλλων προσώπων, αποτελούν αναπαραστάσεις αυτού του εαυτού και δεν έχουν ανεξάρτητη ύπαρξη.
Επιστημονικός Σολιψισμός
Ο επιστημολογικός σολιψισμός σύμφωνα με τον οποίο Η ύπαρξη ενός εξωτερικού κόσμου θεωρείται ως ένα αναπόσπαστο ερώτημα και όχι πραγματικά ψευδές. Επιπλέον, δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για το κατά πόσον ο εξωτερικός κόσμος υπάρχει ανεξάρτητα από την αντίληψή του. Ο Επιστημονικός Σολιψισμός απαιτεί το ερώτημα: αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα σύμπαν ανεξάρτητο από την αντίληψη ενός ατόμου και γνωστό μόνο μέσα από τις αισθήσεις του, πώς πρέπει να μελετηθεί επιστημονικά η ύπαρξη αυτού του ανεξάρτητου σύμπαντος;
Μεθοδολογικός Σολιψισμός
Ο μεθοδολογικός σολιψισμός είναι μια αγνωστικιστική παραλλαγή του σολιπισμού και συχνά ο μεθοδολογικός σολιψισμός δεν κρατιέται ως σύστημα πεποιθήσεων, αλλά μάλλον χρησιμοποιείται ως πείραμα σκέψης για να βοηθήσει τον σκεπτικισμό.
Nihilism (Μηδενισμός)
Ο Μηδενισμός (από το λατινικό nihil, τίποτα), συσχετίζεται συχνά με τον Γερμανό φιλόσοφο Φρίντριχ Νίτσε και είναι ένα φιλοσοφικό δόγμα που υποδηλώνει την έλλειψη πίστης σε μία ή περισσότερες πτυχές της ζωής, δηλαδή πως η ζωή δεν έχει αντικειμενικό νόημα, σκοπό ή αξία και πως οι αποδεκτές ηθικές αξίες είναι αφηρημένες. Ο Νίτσε παρείχε μια λεπτομερή διάγνωση του Μηδενισμού ως ένα ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο της δυτικής κουλτούρας.Ο όρος χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με την ανωνυμία για να εξηγήσουμε τη γενική διάθεση της απελπισίας σε μια αντιληπτή ανούσια ύπαρξη που μπορεί κανείς να αναπτύξει όταν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν απαραίτητα πρότυπα, κανόνες ή νόμοι. Για εκείνον μετά τον θάνατο, πεθαίνει ο εγκέφαλος και μαζί η λογική και το συναίσθημα που μας έκαναν ανθρώπους, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα, απλά κενό...Ο Μηδενισμός μπορεί επίσης να λάβει επιστημολογικές, οντολογικές ή μεταφυσικές μορφές, που σημαίνει ότι η γνώση δεν είναι δυνατή και πως η πραγματικότητα δεν υπάρχει.
Κατά τον Νίτσε: “Ένας μηδενιστής είναι ένας άνθρωπος που κρίνει τον κόσμο, όπως δεν πρέπει να είναι και όπως θα έπρεπε να είναι. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η ύπαρξή μας (δράση, ταλαιπωρία, πρόθεση, αίσθηση) δεν έχει νόημα.”
Simulation Theory (Υπόθεση προσομοίωσης)
Μια θεωρία η οποία θα μας απασχολήσει σε επόμενα άρθρα στο μέλλον είναι εκείνη της προσομοίωσης. Η υπόθεση προσομοίωσης προτείνει ότι η πραγματικότητα στην οποία κινούμαστε είναι στην πραγματικότητα μια προσομοίωση. Υπάρχει μια μακροχρόνια φιλοσοφική και επιστημονική θεωρία ότι η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση βασιζόμενες στην υπόθεση ότι η πραγματικότητα μπορεί να προσομοιωθεί (π.χ. με προσομοίωση υπολογιστή) σε βαθμό που δεν διακρίνεται από την “πραγματική” πραγματικότητα. Θα μπορούσε να περιέχει “συνειδητά μυαλά” που μπορεί (ίσως και όχι) να γνωρίζουν πλήρως ότι ζουν μέσα σε μια προσομοιωμένη πραγματικότητα που φαίνεται αρκετά ρεαλιστική ώστε να πείσει τους κατοίκους της.
Αυτή η υπόθεση μπορεί να ανιχνευθεί στην αρχαιότητα σε λαούς όπως των Κινέζων (αλληγορικά παραμύθια του βιβλίου Zhuangzi) ή στην ινδική φιλοσοφία των Maya. Στις μέρες μας, δημοσιεύθηκε από τον Hans Moravec και αργότερα ο φιλόσοφος Nick Bostrom ανέπτυξε ένα εκτεταμένο επιχείρημα εξετάζοντας την πιθανότητα της πραγματικότητας μας να είναι μια προσομοίωση.
Το επιχείρημά του αναφέρει ότι τουλάχιστον μία από τις ακόλουθες δηλώσεις είναι πολύ πιθανό να είναι αλήθεια:
1. Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι απίθανο να φτάσει σε επίπεδο τεχνολογικής ωριμότητας ικανό να παράγει προσομοιωμένες πραγματικότητες ή τέτοιες προσομοιώσεις.
2. Οποιεσδήποτε οντότητες με το σύνολο των εμπειριών μας είναι σχεδόν σίγουρα ζουν σε μια προσομοίωση.
Ο Bostrom προσπάθησε να αποδείξει, ότι τουλάχιστον μία από αυτές τις προτάσεις πρέπει να είναι αλήθεια. Το επιχείρημά του έγκειται στο ότι δεδομένης της επαρκώς προηγμένης τεχνολογίας, τα χαρακτηριστικά της καθημερινότητας που βιώνουν οι άνθρωποι είναι συγκρίσιμα ή ισοδύναμα με αυτά μιας φυσικής ανθρώπινης συνείδησης.
Από επιστημονική άποψη, δεν είναι αδύνατο να πούμε αν ζούμε σε μια προσομοίωση. Για παράδειγμα, ο Bostrom προτείνει ότι θα μπορούσε να εμφανιστεί ένα παράθυρο λέγοντας: "Ζείτε σε μια προσομοίωση. Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες". Ωστόσο, οι ατέλειες σε ένα προσομοιωμένο περιβάλλον μπορεί να είναι δύσκολο για τους κατοίκους να εντοπιστούν, και για λόγους αυθεντικότητας, ακόμη και η προσομοιωμένη μνήμη μιας κραυγαλέας αποκάλυψης μπορεί να καθαριστεί προγραμματικά.
Επίλογος
Η ανθρωπότητα εμφανίστηκε από μόνη της, μέσω μιας σειράς αλλεπάλληλων συμβάντων κατά την εξέλιξη ή μήπως είμαστε προκαθορισμένοι να εκπληρώσουμε κάποιον σκοπό; Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την ανθρώπινη ύπαρξη, καμία όμως από αυτές δεν μπορεί να αποδειχτεί με στοιχεία. Ίσως τελικά να μην ισχύει τίποτα από όλα αυτά και να πρέπει να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο, σαν να είναι η τελευταία μας μέρα ή μήπως.....